Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/68

 Leżał na twardej słomie, głos od okna przywołał go i szeptać począł:
 — A to było... tak...
 — Jak? — spytał.
 — Szedłeś prosto... prościuteńko, jak każe prawo... a nad głową twą była pieśń...
 — Tyle wiem sam. Była pieśń radosna.
 — Tak. Szedłeś tedy... gdy w tem nagle...
 — Już wiem! Szkło! Rozbita flaszka!
 — Nie!... Gdziesz tam!
 — Nie?
 — Więc mówię ci... Szedłeś... wtem... nagle z bocznej, brudnej uliczki ktoś krzyknął: Ratunku!
 — I co? I co dalej? — pytał rozciekawiony.
 Nagle pod sklepieniem załopotały skrzydła.
 Więzień skurczył się ze strachu. Czekał ...wysilił swą wolę, skupiał do rozkazu, ale czuł, że mu jej braknie, że nie uśmierzy sumienia.
 — Wiesz jak to się stało — powiedziała znów ciemność.
 No wiem... Ktoś z bocznej uliczki zawołał...
 — Ale nie! Nie!
 — Znowu inaczej?
 — Tak było... Słuchaj! Szedłeś ulicą... szedłeś... ponad twoją głową był sztandar Jutra