Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/66

miał, że chcąc nawiązać kontakt z zaświatem... zerwał go.
 Chcąc uprościć drogę, zadeptał ślady w gąszczu życia.
 Cisza.
 Radby był usłyszeć cokolwiek, bodaj głos jakiś, bodaj papugi wrzask, bodaj śmiech małpy.
 — Mów! — prosił jak dziecko spłakane, zestraszone.
 Nie odpowiadało nic.
 Jak człowiek, który wszystko utracił, począł rozumować trzeźwo, zimno, porządnie.
 Był zdany na siły własne.
 Przedewszystkiem więc: Jak się to stało?
 — Szedłem prosto... nagle...
 I już nic więcej nie wiedział, bo jakże może cokolwiek wiedzieć człowiek, który nagle zapadł się w świat inny.
 Byle promyk słońca, byle głos jakiś. Po tej wątłej nici wydostałby się jakoś w świat żywych.
 To nie był sen. O, sen jest jaśnią i prawdą wobec tych oto ciemności. Nie grób... grób jest ogrodem wobec tej kaźni!
 Wstał i jął chodzić wokół zamkniętej przestrzeni.