Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/65

kędyś z pośród rozgałęzień gotyckich żeber, cichy, szyderczy śmiech.
 Szukał skrzętnie za czemś, coby mu posłużyć mogło.
 — Mam! — odetchnął radośnie.
 Znalazł deskę ze sporym, sterczącym gwoździem.
 Oparł ją o mur, spiął się w zwyż i szukał po sklepieniu.
 Natrafił na gotyckie wypukłe żebra, niby napęczniałe krwawe żyły ciała ludzkiego, czy gałęzie drzewa.
 Szedł po konarze żebra i wnet dotknął zwornika.
 Misternie był wyrobiony w kształt małpy.
 Położył dłoń na jej ustach. Śmiały się szyderczo, cicho.
 Zamachnął się i trzasnął pięścią w te usta.
 Zeskoczył na dół, rad bardzo.
 Kopnął deskę. Padła z łoskotem. Zahuczało rozgłośnie, potem kaźnię zaległa cisza głęboka.
 — Teraz mów! — powiedział w ciemń nocy. — Jak się to stało?
 Nic mu nie odpowiedziało. Czekał, czekał... daremnie.
 Ta cisza wprowadziła go w rozpacz. Zrozu-