Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/64

sztą... wszystko jedno... nic zmienić tego nie zdoła, że: zbłądziłem.
 — Nie prawda...
 — Zbłądziłem... błądził... dził..... dził... eeeem... em!... Żeeee... błądził... błą... Żeee...
 Coś, jak papuga wrzeszczało gdzieś z góry z pod sufitu.
 Więzień zeskoczył z przymurka, na którym wisiał kurczowo trzymając się kraty.
 Papuga się zbudziła. Sumienie! Cała znów noc męczarni... Co począć ...co?
 Wyciągnął pięści w stronę ptaka i wbiwszy oczy w ciemność, rozkazał:
 — Milcz!
 Przez chwilę łopotały skrzydła i rozlegały się gardłowe dźwięki. Potem nastała cisza.
 Liczył sekundy: jedna, dwie, trzy... dobrze!
 — Posłuchaj! — szepnęła znów ciemność — To było tak...
 — Czekaj! Czekaj! Jest tu pewnie jeszcze druga bestya. Poczekaj. Wlecze się przecież za człowiekiem druga forma sumienia... poczekaj...
 Z wyciągniętemi ramiony obszedł całą celę.
 Nic.
 A może tam w górze, pod sklepieniem? — pomyślał.
 I jakby w odzew przypuszczeniu rozległ się