Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/29

 Strach nagły zatrząsł patrzącym. Przetarł oczy i spojrzał wokoło.
 Spostrzegł, że stoi w sklepiku oparty o ścianę. Właścicielka patrzyła nań ze współczuciem.
 — Słabo się panu zrobiło?
 Nie odparł nic. Zapłacił, wziął swój pakunek i szybko pobiegł do domu.
 W susach dostał się do swego mieszkania, szarpnął drzwi i stanął jak wryty.
 Nadsłuchiwał z wytężoną uwagą, nie spuszczając z oka wodociągu.
 Ni kropla nie padła w muszlę.
 Zatrząsł nim straszny, niepohamowany żal. Wpadł do pokoju i zwracając się do Tośki, wrzasnął, aż szyby w oknach zabrzękły.
 — Precz!
 Wskazywał drzwi, stał blady, zęby mu szczękały.
 — Zwaryowałeś? — spytała przerażona.
 — Precz! — powtórzył i tupnął nogą.
 Zaczęła zbierać części ubrania, blada, smutna, obrażona do głębi duszy, a piersiami jej wstrząsał jęk okropny.
 On zaś czując, że się nogi pod nim uginają, padł na łóżko i wybuchnął strasznym płaczem.
 — Franek! Franek! — zawołała przez łzy.
 Objęła go za szyję i płakała razem z nim.