Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/84

 — Ja nie jestem beksą... wcale nie! — kwiliła Lottie. — Saro! Saro!
 — Jeżeli nie przestanie ryczeć, miss Minchin ją posłyszy i będzie się gniewała! — zawołała Jessie. — Lottie, moja droga, nie płacz. Dam ci pensa!
 — Nie chcę twojego pensa — załkała Lottie i ujrzawszy kropelkę krwi na kolanie, wybuchła nowym płaczem.
 Sara przebiegła przez pokój i uklęknąwszy na ziemi, przytuliła do siebie dziecinę.
 — Ależ, Lottie — odezwała się do niej. — Przecież mi obiecałaś...
 — Ona powiedziała, że ja jestem beksą! — rozbeczała się Lottie.
 Sara pogłaskała ją, ale przemówiła do niej głosem stanowczym, który Lottie znała tak dobrze:
 — Bo też będziesz nią naprawdę, gdy będziesz tak wciąż płakała, moja Lottie. Przecież obiecałaś...
 Lottie pamiętała o swojej obietnicy, mimo to wolała znów głos podnieść:
 — Ja nie mam mamusi!... ja wcale nie mam mamusi.
 — Owszem, masz — rzekła Sara pogodnie. — Czy już zapomniałaś? Czy nie wiesz o tem, że Sara jest twoją mamusią? Czy nie chcesz, żeby Sara była twoją mamusią?