Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/81

 — Ona i tak już w zbytkach się wychowała, choć nie jest bogata — fuknęła Lawinja.
 — Zdaje mi się, że jej zazdrościsz — rzekła Jessie.
 — O nie, wcale nie! — warknęła Lawinja; — ale nie wierzę w te kopalnie diamentów.
 — No, przecież ludzie muszą je skądś dobywać — odparła Jessie, poczem znów zaśmiała się: — A co myślisz o tem, co mówiła Gertruda?
 — Nie wiem, co mówiła... i nie chcę słuchać, jeżeli to dotyczyło Sary.
 — A właśnie dotyczy. Jednem z jej urojeń jest to, jakoby była księżniczką. Odgrywa wciąż jej rolę — nawet w klasie. Mówi, że to jej pomaga do lepszego wyuczenia się lekcyj. Chciałaby i z Ermengardy zrobić księżniczkę, ale Ermengarda odpowiada, że jest do tego za gruba.
 — Bo też jest za gruba — potwierdziła Lawinja. — A Sara za chuda!
 Jessie roześmiała się znowu.
 — Ona mówi, że to niema nic do rzeczy, jak kto wygląda lub czem się odznacza, bo ważniejszem jest to, co się czyni lub co się myśli.
 — Coś mi się zdaje, że nawet gdyby była żebraczką, jeszczeby się jej roiło, iż może być księżniczką — odpowiedziała Lawinja. — Wiesz co? Będziemy ją odtąd nazywały „Jej Książęcą Mością“.