Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/89

cu rozpłakaliśmy się oboje, on wtedy pocałował mnie i przeżegnał.
 Jak myślisz, Alosza, co to może być to niebożątko?
 — Rakitin odwiedza go często, — zauważył z zamyśleniem — Alosza. — Chociaż to nie może pochodzić od Rakitina.
 — Nie, to nie Rakitin, to Iwan, brat wasz Iwan, chodzi do niego i mąci mu duszę. — Tu Grusza urwała nagle i poczerwieniała.
 Alosza spojrzał na nią zdziwiony.
 — Jakto, Iwan go odwiedza? wczoraj jeszcze mówił mi Dymitr, że Iwan nie był u niego ani razu.
 — Ot i wygadałam się, — zawołała zmieszana Grusza. — Poczekaj, Alosza, to ci już wszystko powiem, tylko mnie nie wydawaj. Iwan odwiedza Mitię potajemnie i przykazał mu, żeby nikomu o tem nie wspominał. Mitia powiedział mi to pod wielkim sekretem.
 Alosza zamyślił się. Wiadomość o Iwanie zastanowiła go bardzo.
 — Z bratem Iwanem widuję się teraz bardzo rzadko, — rzekł powoli. — O sprawie Miti nic ze mną mówić nie chce — a ile razy przyjdę do niego, przyjmuje mnie tak niechętnie, że w końcu przestałem go odwiedzać. Ale jeśli on chodzi do Dymitra, to istotnie musi mieć wpływ na niego, bo Mitia zmienił się bardzo w ostatnich czasach.
 — Ot, zmienił się, zmienił, — podchwyciła żywo Grusza, — mają jakiś ważny sekret, taki, że się Mitia uspokoić nie może, a pierwej taki był