Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/175

 Po kilku minutach przestał kaszleć i, nieznacznie odwróciwszy głowę, nadsłuchiwał.
 Upłynęła godzina. Nagle rozległo się ciche pukanie do drzwi.
 Sanitarjusz wstał.
 Wszedł Małachowski i, pochylając się nad chorym, — rzekł:
 — Panna Manon czeka na kurytarzu. Czy mogę ją w prowadzić?
 — O, drogi, dobry panie! — wyrwał się z piersi Hansa szept namiętny, pełen wdzięczności i bezmiernego rozradowania.
 Zrobił wysiłek, aby się podnieść, lecz siły odmówiły mu posłuszeństwa, zwrócił więc tylko twarz ku drzwiom.
 Małachowski, zajrzawszy w głąb korytarza, szepnął:
 — Proszę panią...
 Do pokoju weszła wysoka, szczupła kobieta w ciemnym stroju i niepewnym krokiem zbliżyła się do chorego.
 Hans, jak przez mgłę, ujrzał bladą, mizerną twarz, duże, smutne, piwne oczy i krucze włosy, opuszczone na uszy.
 — Panno Manon!... — wyjąkał tylko, a, ujrzawszy wyciągniętą ku sobie dłoń w szarej rękawiczce, porwał ją, przycisnął do oczu i nagle zaczął szlochać.
 Długo nie mógł się uspokoić, a gdy oprzytomniał i obejrzał się, zobaczył siedzącą przed sobą Manon i stojących przy łóżku Alfreda wraz z zaniepokojonym sanitarjuszem.
 — Już dobrze... dobrze!... — szepnął Hans. — Dziękuję pani!...
 Zapanowało milczenie.
 Nareszcie chory skinął na sanitarjusza, aby odszedł.
 Gdy pozostali sami, Hans, patrząc na twarz Manon, ledwie zarysowującą się w cieniu, szepnął:
 — Muszę powiedzieć pani wszystko, czem żyłem, żyłem podświadomie, nie rozumiejąc tego i nie ujmując w formę słów... Będzie to coś nakształt spowiedzi. Mogę to uczynić przy panu Małachowskim...