Strona:F. Antoni Ossendowski - Nauczycielka.djvu/94

pełnym specjałów? Może się nie zmieścić w improwizowanej „submarynie“ poleskiej!
 — Będę go holował na linie! — trzęsąc się od śmiechu, zakończył doktór.
 Halina odprowadziła gościa na brzeg i długo patrzyła za odpływającym.
 Gdy czółno zaczęło skręcać na załomie rzeki, a odpychający się długiem wiosłem Poleszuk, stojący na rufie, zniknął — uśmiechnęła się.
 Cieszyła ją znajomość z doktorem Wichrem.
 Znalazła przyjazną, inteligentną i czystą duszę na tem pustkowiu.
 Nie czuła się już pozbawioną wszelkiej łączności ze światem i to napełniało ją radością.
 Przechodząc koło cerkwi, spostrzegła młodego Lipskiego.
 Siedział koło ogrodzenia, palił papierosa i rozmawiał z jakimś starym chłopem w skórzanych postołach i w jasnej świtce, suto ozdobionej czarnym haftem.
 Konstanty patrzył na Halinę zimnym wzrokiem. Miał mocno zaciśnięte wargi i z siłą uderzał kijem o ziemię.
 Przechodząc koło inego, powitała go uśmiechem i zawołała:
 — Nie widzieliśmy się dzisiaj!...
 Lipski parsknął głośno i, spuszczając oczy, odpowiedział suchym, zimnym głosem:
 — Dziw, że panienka pamięta o tem! Nie było przecież czasu, bo od samego rana rozmawialiście z tym doktorem z Łachwy...