Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/238

 Zapytany dotykając daszka urzędowej czapki odparł:
 — Niebawem zajadą dorożki... nie zdążyły jakoś na czas...
 Istotnie w pół godziny później z trzaskiem żelaznych kół podjechały do dworca dwa rozdygotane, brzęczące wózki. Furmani zaczęli się kłócić o pasażera, lecz w końcu jeden z nich zawładnął nim. Umieściwszy walizkę na koźle obejrzał się na siedzącego w powozie nieznajomego i rzucił przez ramię zwykłe pytanie:
 — Do „Syberyjskiej Gospody“?
 — Proszę mnie zawieźć do hotelu — mruknął pasażer.
 — To też i mówię — do „Syberyjskiej Gospody“! Innego tu hotelu nie ma! — odpowiedział woźnica zacinając konika.
 Po chwili przerzucił nogę przez kozioł i patrząc na nieznajomego zasypał go pytaniami:
 — Z Rosji? Z Moskwy? Kupiec? Czym handlujecie?
 Barczysty człowiek spojrzał na niego ponuro i odparł zimnym głosem:
 — Jadę z Finlandii i nie jestem kupcem... Siądźcie porządnie, bo wasza szkapa wciągnie nas do rowu.
 Chłop nie odezwał się więcej i ze złością siekł konia batem.
 Wreszcie wjechali do miasta. Niebrukowane, okryte kurzem i nigdy nie wysychającymi kałużami ulice miały wstrętny wygląd. Włóczyły się tu świnie ryjąc wąski pas darniny, zieleniejący pod drewnianymi, pochylonymi płotami, za którymi