Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/190

żyliśmy się o butelkę szampana! Romku, musisz rozstrzygnąć nasz spór!
 Sprogis śmiejąc się podszedł do Panina. Ten nagle drgnął i z trudem usiadł, z przestrachem wpatrując się w szyderczą, roześmianą twarz malarza.
 — Tam? Za piecem?... Koło kotary? — bełkotał, zwlekając z odpowiedzią.
 — Tam, za piecem, koło kotary! — powtórzył z naciskiem Sprogis i zmrużył kurczące mu się powieki.
 — Tam... istotnie... wisiały obrazy... — szepnął książę, zasłaniając twarz rękami jak gdyby oczekując ciosu.
 — Dlaczegożeś je zdjął i zeszpecił całą ścianę? — coraz groźniej i natarczywiej już dopytywał Sprogis.
 — Były to... nieudane szkice... — wybełkotał Panin.
 — Twoje własne, czy kogoś innego? — nastawał Łotysz, z pogardą patrząc na księcia.
 Ton jego głosu przesączył się przez otumaniony winem mózg i dotarł do świadomości Panina.
 W jednej chwili zrzucił z siebie władzę alkoholu, wyprostował się i, wstając, odparł spokojnie już, z dobrotliwym uśmiechem kładąc dłoń na ramieniu Sprogisa:
 — Te płótna należały do mnie, Wiliumsie, mógłbym więc uczynić z nimi wszystko, co bym zechciał!
 — Mógłbyś je naprzykład spalić? — spytał malarz, zaciskając szczęki.
 — Z całym spokojem! — padła odpowiedź. — Są moją własnością, a w dodatku nie miały szcze-