Strona:F. A. Ossendowski - Szanchaj - I.djvu/48

 — Ach! — wydała znowu cichy jęk. — To okropne! Straszne, niemożliwe!
 Zachowanie jej zirytowało go. Krzywiąc usta w nieszczerym uśmiechu, spytał:
 — Niechże pani powie wreszcie, co panią tak przeraża i poco pani tu przyszła?
 Dziewczyna, ochłonąwszy ze wzruszenia, opanowała się trochę i odpowiedziała:
 — Jestem Ludmiła Somowa... i domyślam się, że to właśnie pan u nas zamieszkał...
 Wagin skłonił się i, patrząc na nią badawczo, powiedział:
 — Nie spodziewałem się, że nazwisko moje wywoła u pani taki przestrach!
 Zaśmiał się sucho. Ludmiła podniosła na niego oczy i tym razem wytrzymała jego wzrok.
 — Nazwisko pana obce mi jest... — szepnęła.
 — W takim razie nic już nie rozumiem! Staje się pani dla mnie zagadką... powiedzmy — chińską! — zaśmiał się znowu.
 Ludmiła patrzyła na niego nieruchomym, niemal surowym wzrokiem, a oczy jej przypomniały mu istotnie męczeńskie, prawie nieprzytomne oczy świętych, od dzieciństwa widywanych na obrazach w cerkwiach.
 Zapanowało milczenie.
 Wreszcie dziewczyna poruszyła wargami. Padł cichy, ledwie przez Sergjusza pochwycony szept:
 — Boję się pana! Boję się...
 Wagin odsunął się gwałtownie, lecz po chwili śmiać się począł:
 — Nie spodziewałem się takiej komplikacji mieszkaniowej! Nie chciałbym, aby pani, panno