Strona:F. A. Ossendowski - Staś emigrant.djvu/26

 Poklepawszy Basiewicza po ramieniu, odszedł, wesoło pogwizdując.
 — E-e! — pomyślał pan Mieczysław. — Wcale nie taki zły z niego człowiek!
 Powróciwszy do domu, opowiedział żonie o swej rozmowie z dyrektorem i dodał:
 — Na wiosnę musisz się, Wandziu, zakrzątnąć koło ogrodu. Dam ci ludzi do pomocy i urządzisz tak, jak to robią sybiracy!
 — Bardzo się cieszę! — zawołała pani Basiewiczowa. — Założę tu duży ogród, a dopomogą mi w tem Idima i dzieci ze szkółki!
 Tak się też stało.
 Na wiosnę wybrano dogodne miejsce na niskim brzegu rzeki, gdzie niewysokie, lesiste pagórki broniły przyszłego ogrodu przed podmuchem zimnego północno-wschodniego wiatru.
 Chłopacy szybko uprzątnęli wszystkie kamienie, a przysłani przez dyrektora robotnicy zorali ziemię i dodali do niej gnoju, leżącego grubym pokładem