Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/199

 — O czym pan mówi, drogi mister Hill? — zdobywając się na dyplomację spytał Firlej.
 — O czym? — powtórzył Amerykanin. — Mówię o odnalezieniu alpinisty, zbłąkanego w Himalajach...
 — To ciekawe! — zauważył doktór. — Opowie mi pan o tym jutro w biurze, gdyż teraz, my dear, goście pana muszą trochę wypocząć!
 — Ach, prawda! — przypomniał sobie Hill. — Wasza dostojność i ekscelencjo, pokoje są już przygotowane; przepraszam, że są skromne, ale to przecież tylko Singribari!
 Goście zaczęli się rozchodzić i tylko gubernator zwlekał z odejściem. Znalazłszy stosowną chwilę mruknął do gospodarza:
 — Jabym wypił jeszcze szklaneczkę tego świetnego burgunda, mister Hill...
 To pobożne życzenie posłyszała Atri.
 Podbiegła do Anglika i grożąc mu paluszkiem szepnęła do ucha:
 — Sir Reginald! Bierze mnie ochota napisać do lady Mellington, że jej małżonek lubi... podagrę!
 Gubernator parsknął śmiechem i odciął się natychmiast:
 — A ja zaraz napiszę do jej dostojności — mamy, że córeczka jej lubi... Polaków o jasnych włosach! Cha-cha-cha! A co? Dobrze ci tak! Cha-cha-cha!
 — Zdrajco! — śmiała się Atri.
 — Burzycielko domowego ogniska! — odparował cios podochocony gubernator.
 Dziewczyna podbiegła do niego i wspinając się na palce szepnęła mu do ucha.
 — Gdy ja dostanę to, co lubię, pan też dostanie to, co lubi, ale dopiero w Radż-Szupurze na moim weselu.
 Sir Mellington ujął główkę Atri w obie dłonie i złożył pocałunek na jej czole, szepnąwszy serdecznie:
 — Drogie, kochane dziecko!
 Weranda opustoszała.
 Firlej pozostał sam na sam z Atri.
 Przyłączył się do nich po chwili „Knox“.