Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/198

 — O, ja to rozumiem! — zawołał Firlej. — My — Polacy przez 150 lat zapisywaliśmy podobno ostatnie rozdziały historii wolnej ojczyzny, lecz stała się przecież wolną i nowe poczyna teraz zapisywać karty!
 Głos jego drgnął tak gorącym tonem, że Atri z żywym współczuciem przyjrzała mu się baczniej, a jakaś myśl nagła odbiła się w jej wyrazistych oczach.
 — Co pomyślałaś przed chwilą? — spytał spostrzegłszy dziwny błysk jej źrenic.
 Pochyliła główkę i odparła:
 — Pomyślałam, że będziesz mógł pracować dla swojej ojczyzny... Nie pytaj jednak o nic! Mam pełną głowę planów! Obmyśliłam wszystko... wszystko... od pierwszych kroków twoich w Radż-Szupurze aż... do końca naszego życia...
 Na werandę wyszli radża i sir Mellington.
 Ghas-Bogra był w świetnym humorze. Zacierał ręce i chytrze spoglądając na gubernatora zawołał ze śmiechem:
 — Wiesz, córuchno wygrałem całą fortunę! Zabrałem sir Reginaldowi całe pięć rupij! Aż się przeraził widząc zagrażającą mu ruinę finansową i skapitulował!
 — Wasza dostojność grała dziś wyjątkowo szczęśliwie! — mruknął ubawiony Mellington.
 — Wygrałeś, ojcze, pięć rupij? To musi pójść na mój posag! — skacząc i klaszcząc w dłonie śmiała się Atri.
 Radża nie mógł powstrzymać okrzyku radości, czym zdradził „tajemnicę“, którą od dawna przejrzeli wszyscy goście poczciwego Hilla:
 — A więc już?! No, serdecznie się cieszę!
 Nic już nie mówiąc wycałował córkę i szerokim ruchem przygarnął Firleja do piersi.
 Sir Mellington, długi jak tyka prokurator Strew i chytry, o biegających oczach nadkomisarz Fulton udawali, że nic szczególnego nie zaszło. Tylko Hill nieco chwiejnym krokiem zbliżył się do doktora i trącając go łokciem w bok mruknął:
 — All right, my dear! Tak musiało być, bo inaczej cała przygoda nie miałaby pointy i happy endu. Co do mnie, to nie znoszę powieści i filmów z zakończeniem ni to ni owo...