Strona:F. A. Ossendowski - Orły podkarpackie.djvu/31

nie już ruszyli dalej — ku ostatniemu granicznemu grzbietowi.
 Wiatr zmiótł tam śnieg i obnażył czarne złomiska kruszących się skał.
 Ledwie chłopacy podeszli do wysokich, popękanych głazów, gdy spoza jednego z nich wywinął się jeździec a wnet wysypała się za nim cała kupa innych.
 — Hajduki! — krzyknął Raszko i chciał już rzucić się do ucieczki, gdy nagle stanął jak wryty posłyszawszy donośny okrzyk Andrzejka:
 — Do kusz, orły beskidskie!
 Nie zdążyli jednak chłopcy przerzucić przez głowy rzemienie kusz, gdy jeźdźcy w skok ruszyli w ich stronę.
 — W topory ich! — padła nowa komenda Andrzejka Zawiszy.
 — Orły beskidskie, bij-zabij! — odpowiedzieli mu przyjaciele.
 W rękach ich błysnęły szerokie ostrza starych, poszczerbionych toporów bojowych.
 Kilku jeźdźców zeskoczyło z koni i dobywszy szabel zbliżało się ku stojącym w groźnej postawie chłopakom.
 Węgrzy ujrzawszy dzieciuchów śmiać się poczęli, a jeden z nich łamaną polszczyzną jął wołać:
 — Poddawać się, szczeniaki, bardzo rychło... a nie — to skóra bić kańczugiem...
 — Z nami Bożyc! Bij! — wrzasnął Andrzejko i przyskoczywszy do najbliższego Madziara prasnął go toporem. Odleciała szeroka szabla, którą się zasłaniał hajduk, a ostrze topora spadło mu na ramię. Trysnęła struga krwi i Węgier jak piorunem rażony padł na wznak.