Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/104

w każdej chwili mógł ulec rozbiciu, pobiegł na sztabę. Wślad za nim podążyła Anna.
 — Czy rozbiliśmy się? — spytał kapitan.
 — Tego się właśnie boję, panie kapitanie — odpowiedział Asthor.
 — Jaka jest głębokość wody?
 — Siedm stóp! — odpowiedział jeden z marynarzy, wyciągając z wody ołowiankę.
 — Wielki Boże! — krzyknął kapitan. — Gdzie jest rozbitek?
 — Jestem tu, panie kapitanie! — odpowiedział Bill, występując naprzód.
 — Mówiłeś mi, że znasz te okolice?…
 — Tak jest, panie kapitanie.
 — Jednakże rozbiliśmy się.
 — Wcale tego nie zauważyłem.
 — Czy pod sobą mamy rewę, czy też piaski przybrzeżne?
 — Zdaje mi się, że to rewa.
 — Ty jednakże wpierw o tem nie wiedziałeś?
 — Pan wie, że polipy często doszczętnie przeinaczają dno koło wysp Wielkiego oceanu. Miesiąc temu nie było w tem miejscu widać dna: bezwątpienia zostało podwyższone przez tych mikroskopijnych budowniczych raf i skalenic.
 — Czy po drugiej stronie rewy może być depka?
 — Tak przypuszczam.
 — Czy potrafimy na nią się przedostać?
 Rozbitek potrząsnął kilkakrotnie głową, poczem ozwał się głosem powolnym i spokojnym: