Strona:Emil Pouvillon - Jep Bernadach.djvu/135

 — Schadzka się nie udała, towarzysze się nie stawili na wezwanie, wracajmy! — rzekł Sabardeilh bardzo zadowolony, że na tem koniec.
 Ale nagle, trzy cienie, trzech ludzi podniosło się z rowu przydrożnego. Głos jakiś, wydobywający się z pod ogromnego pilśniowego kapelusza, rzekł:
 — Godzina wybiła.
 — Były to słowa umówione. Razem, jak dzieci recytujące katechizm, aspiranci wykrzyknęli:
 — Jezus Chrystus i Barbés.
 — Dobrze! — rzekł przywódca eskorty.
 I uderzając nauczyciela po plecach, rzekł:
 — Daj swą chustkę do nosa obywatelu!
 Złożył chustkę i zawiązał neoficie oczy.
 — Daj teraz rękę!
 Szybkim ruchem obrócił go kilka razy w kółko. Biedak zachwiał się.
 — Ależ nie bój się obywatelu! Trzymam cię i poprowadzę.
 I zwracając się do towarzyszy, którzy podobnej manipulacyi dokonali z Jepem i Jojotte.
 — Naprzód, marsz! — wykrzyknął.
 Dokąd szli? Ku Motlig, czy ku Eus? Po kilku minutach uszu ich doleciał turkot wózka jadącego naprzeciw.
 — Za mną! — rozkazał przywódca.
 Zeszli po uboczy, potknęli się kilka razy na korzeniach drzew.
 — Kłaść się!