Strona:Elwira Korotyńska - Zimowy gość.djvu/7

 Ptaszęta ukryły się w gniazdach lub przytulone do siebie drżały w zagłębiach muru lub pod strzechami.
 Nad oknem Oleńki na dachu mieszkała wróbla rodzina.
 Składała się ona z pary wróblej i dwojga dzieci.
 Bieda tam była straszliwa. Dopóki na polach uzbierać było można ziarenek, na drzewach uskubać trochę owocu, wesoło było w gniazdeczku.
 Ale gdy śnieg zasypał pożywienie, na drzewach ani odrobiny owocu, wróble przymierać poczęły głodem i drżeć od zimna.
 Starzy wyruszywszy pewnego dnia po pożywienie — nie wrócili już więcej. Padli gdzieś ofiarą mrozu i wichrów. Starszy synek zapragnął iść na poszukiwanie rodziców i zostawiwszy braciszka w gniazdeczku odfrunął wdal, aby nie wrócić.
 Biedna sierotka nie wiedziała, co z sobą począć. Żyć chciała, kończyć tak