Strona:Elwira Korotyńska - Jasełka.djvu/8

Scena 2

Pastwisko w lesie. Pastuszkowie w śnie pogrążeni. Zdala widać ich trzody (sztuczne). Cicha noc, jedna tylko gwiazda płonie blado, raptem rozświetla się, rzucając promienie czerwone na postwisku.

Na pastwisku jest ośmiu, a może być mniej lub więcej pastuszków.

Na jarząco błyszczące promienie, wskazuje jeden z pastuszków.

Kuba (zakrywając jedną ręką oczy):

Gwałtu! Niebo gore, ziemia się zapala,

Już ci na cały świat nieszczęście się zwala,

Uciekajwa rychło! niema tu co czekać,

Dyć lepiej zawczasu, jak późno uciekać.

Wojtek (senny):

Co ci się przyśniwa, mój Kuba kochany,

Nie budźże nas przecie, taken niewyspany.

Kuba (krzyczy z całych sił, trzęsąc za ramię każdego ze śpiących):

Hej Maćku, Jędrzeju, Wojtku i Filipie,

Dyć serce ze strachu ledwie we mnie zipie,

Szymku, Mateuszu i stary Grzegorzu,

Wstawajcie, obaczcie, jakie dziwne zorze.

(Wszyscy wskazują i zobaczywszy płonące niebo zabierają się w panicznym strachu do ucieczki. Wtem zjawia się Anioł).

Anioł (stojąc przed nimi):

Nie bójcie się mili,

Oto w tejże chwili,

— 6 —