Strona:Eliza Orzeszkowa - W zimowy wieczór.djvu/225

jego prząść przestała i w zalęknieniu czy zawstydzeniu ręce na kolana opuściła. Ze spuszczonym ku niej wzrokiem przemówił:
 — A ty córka gospodarza?
 Odwracając od niego twarz zarumienioną, szepnęła:
 — Ale! córka.
 — Musi najmłodsza? Musi tobie dwudziestu lat niema...
 — A niema...
 — A starsza siostra, Maryśka, żyje czy umarła?
 — Żyje...
 — Za mąż poszła?
 — Poszła...
 — Gdzież ona? w tutejszej wiosce?
 — W Dubrowlanach... w mężowskiej chacie siedzi...
 — Aha! w mężowskiej chacie... we własnej chacie... to dobrze... Ach, ach, ach...
 Jak powiew wiatru, westchnienie gwałtowne i krótkie pierś mu podniosło. Zamilkł.
 Przy długim stole rozmawiano. Piętnastoletni Jasiek swawolnie przekomarzał się z babą, że potajemnie drugi kieliszek wódki wypiła, ona uderzając się pięścią w pierś krzyczała.