Strona:Eliza Orzeszkowa - Iskry T.2.djvu/151

 — Ale nas zbaw ode złego...
 Tu głos kobiecy urwał się i po paru sekundach z trwogą przemówił:
 — Władek! ktościś płacze! czy słyszysz?
 — Babci się tak wydało. Nic nie słychać.
 — Co ty mi gadasz! Teraz, to już nic, ale wprzódy ktościś gdzieś bliziuteńko zapłakał...
 Teraz było zupełnie cicho, więc stara kobieta intonowała dalej modlitwy, nie długie zresztą, bo wkrótce zakończyło je odmówienie dekalogu.
 — Nie zabijaj!
 — Nie zabijaj!
 — Nie kradnij!
 — Nie mów fałszywego świadectwa!
 — Boże, bądź miłościw...
 Tu, słowom towarzyszyć zaczęły przeciągłe westchnienia i odgłosy pięści uderzających w klatki piersiowe. Chłopiec pochylił głowę tak nizko, że włosy opadły mu na czoło i pobłyskiwały jak blade złoto. Silnie bił się w piersi, wzdychając i mówiąc:
 — Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu...
 — Władek, słyszysz? Znowu płacze!
 Tym razem i on coś usłyszał, lecz niewyraźnie.
 — A jakby tak! Ale to pewno za któremi drzwiami... Posłuchali chwilę: nikt nie płakał. Głęboka cisza i coraz większy zmrok zalegały długi jak nieskończoność korytarz. Więc zaczęli jeszcze:
 — W imię Ojca i Syna...
 Jednogłośnie wymówili: Amen! i wstali oboje — on z klęczek, ona ze stołka.