Strona:Edmund Jezierski - Wyspa elektryczna.djvu/39

 Rażony przepotężną siłą prądu elektrycznego, odrzucony został prawie aż na drugi koniec pokoju.
 Powstały z tego upadku hałas obudził Henryka, który porwał się z łóżka, pytając:
 — Co to?... co się stało?
 A Wawrzon, powstając z ziemi, rozcierał potłuczone miejsca i, krzywiąc się z bólu, rzekł:
 — Pfuj!... Ci nasi panowie, u których jesteśmy w niewoli, doprawdy zanadto szafują elektrycznością. Wszystko, czego się dotkniesz, jest nią przeładowane. Wczoraj ty rażony zostałeś prądem, gdy dotknąłeś się ubrania owego jegomościa, a dziś znów ja za dotknięciem się ściany. Jeżeli tak dalej pójdzie, to nas tu piorunami zatłuką!
 — Ale co tobie się stało?... — pytał go ciekawie Henryk — jakim sposobem cię tak odrzuciło?
 — Jakim sposobem — odrzekł mu zachmurzony Wawrzon — a takim, że za dotknięciem ściany w tem właśnie miejscu, rażony zostałem tak silnym prądem elektrycznym, żem odleciał pod tamtą ścianę, a całe ciało mam jakby połamane.
 Henryk z niedowierzaniem wysłuchał tego opowiadania i, jakby chcąc sprawdzić, czy kolega mówi prawdę, wyciągnął machinalnie rękę i dotknął ściany tuż koło swego łóżka.
 Lecz nie doznał żadnego nawet śladu działania prądu elektrycznego.
 — Nic nie czuję — rzekł po chwili — przez tę ścianę nie przebiega żaden prąd.
 — Tak, przez tę — odparł zachmurzony Wawrzon — ale spróbuj tu, na tej ścianie...
 Henryk wstał z łóżka, podszedł do ściany i odruchowo dotknął ręką wskazane miejsce.