Strona:Edmund Jezierski - Ludzie elektryczni 01.pdf/88

to mogło niezgorszą zasłonę przed strzałami przeciwników.
 Teraz już odgłos stąpań kopyt końskich słychać było wyraźnie.
 Said, który nasłuchiwał bacznie, podniósł głowę do góry i szepnął:
 — Trzy razy po dziesięć.
 A więc z trzydziestu przeciwnikami mieć będą do czynienia. I to z przeciwnikami uzbrojonymi należycie, zaciętymi, gotowymi walczyć do ostatniego tchnienia w piersi, lekceważącymi sobie życie i swoje, i tych, których atakowali. Sytuacja niezbyt wesoła i przyjemna. Na szczęście ich karabiny magazynowe były najnowszego systemu i zaopatrzone w poważny zapas nabojów.
 — Strzelać celnie, — rzucił szeptem rozkaz Czesław, — a zwłaszcza w konie.
 Napastnicy tymczasem zbliżali się już o tyle, że uznali, iż dalsze ukrywanie się będzie zupełnie bezcelowe.
 Z głośnym krzykiem i wyciem pomknęli naprzód i jak huragan wpadli na chatkę.
 Rozległ się huk strzałów, a wnet potem okrzyk zawodu. Tych, których szukali, nie znaleźli w chatce…
 Wybiegli z niej i, zgrupowawszy się, hałaśliwie nad czemś naradzać się poczęli.
 Czesław Halicz uznał, że nadszedł czas do działania, że lepiej stać się stroną atakującą, niż atakowaną, i że nagłym napadem może odebrać przeciwnikowi całą jego śmiałość i zmusić do cofnięcia się.