Strona:Edmund Jezierski - Ludzie elektryczni 01.pdf/10

 W słowach jego było tyle godności i mocy, że Maurycy Leblanc mimowoli wstał z miejsca, i wyciągając ku niemu rękę, rzekł pełnym szacunku głosem:
 — Daruje pan, lecz wcale nie miałem myśli urażenia go… Najlepszy dowód, że pokładam zupełną ufność w genjalności wynalazków pańskich, złożyłem chyba tem, że ofiarowałem do pańskiej dyspozycji cały mój majątek…
 — Tak, lecz…
 — Lecz pan go odrzucił, — przerwał mówiącemu pan Leblanc — i przyjął tylko część, nie chcąc mnie w razie niepowodzenia narażać na ruinę. To jest najlepszem świadectwem charakteru pana…
 Tu rozmowę ich przerwało dyskretne pukanie do drzwi, a gdy inżynier Halicz zawołał:
 — Proszę!… — drzwi otworzyły się i na progu stanął jeden z pracowników biurowych.
 — Depesza! — rzekł krótko, podając złożony papier inżynierowi.
 Ten wziął go do ręki, rozerwał szybko i przebiegać począł oczyma.
 Na twarzy jego ukazał się rumieniec, a usta wykrzywił uśmiech.
 — Znakomicie!… — zawołał, podając depeszę panu Leblanc, — niech pan, proszę, przeczyta. To od bratanka mego Czesława. Donosi mi, że pierwszy transport szczęśliwie dopłynął do Algieru, że złożony został w specjal-