Strona:Edmund Jezierski - Katarzyna I.djvu/126

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Panna Kramer otrzymała 30.000 dukatów, ażeby usposobiła carycę przychylnie do swego projektu, i w marcu 1727 r. rozeszła się po Petersburgu wieść, że Piotr Aleksiejewicz testamentem Katarzyny naznaczony został następcą tronu, i że ożeni się z panną Mienszykow, a ojciec jej, z tego powodu otrzyma od cesarza Karola VI dekret na władcę w księstwie Kozielsk na Śląsku, z zaliczeniem do grona europejskich książąt panujących.
Napróżno obydwie carówny rzuciły się matce do nóg, błagając, ażeby nie zadawała takiej hańby domowi Romanowych; Mienszykow odniósł zwycięstwo, znalazłszy silne poparcie u przywódcy starej partji arystokratycznej, Dymitra Golicyna, który nie widział innego sposobu wprowadzenia na tron syna carewicza Aleksieja.
Można sobie wyobrazić wściekłość i gniew Tołstoja, którego zdradził przyjaciel a któremu teraz groziły prześladowania. Próbował stawić temu rozpaczliwy opór. Oszukany przez małodusznego zawsze Apraksina, pozbawiony poparcia Jaguźyńskiego, wysłanego przezornie przez Mienszykowa, pod pretekstem ważnych poleceń do Polski, Tołstoj znalazł sprzymierzeńców w osobach Buturlina i De Vieira, mających bardzo małe wpływy.
Nie zgadzali się przytem w poglądach.
De Vieira, awanturnik, portugalczyk z pochodzenia, przechylał się na stronę Anny Pio-