Strona:Edmund Jezierski - Katarzyna I.djvu/127

trówny, podobnej, zdaniem jego, do ojca, a Tołstoj wołał Elżbietę, gdyż mąż księżnej Holsztyńskiej bezwątpienia patrzał na Rosję tylko ja kona stopień do tronu szwedzkiego. Sztokholm jeszcze zachował powagę wobec Petersburga.
 Nikt jednak nie odważał się na krok stanowczy wobec Katarzyny. Jeden zwalał to zadanie na drugiego. Mijały tygodnie i miesiące w zupełnej bezczynności, gdy naraz w dn. 10-go kwietnia 1727 r. Katarzyna zachorowała.
 Już 8 marca Lefort pisał swoim barbarzyńskim językiem francuskim:
 „Caryca, widocznie, bardzo chora jest na opuchliznę nóg, która posuwa się ku biodrom i nie rokuje nic dobrego. Uważają, że przyczyną tego jest nadużycie napoi alkoholowych*.
 Moc przyszłego teścia, przyszłego cara, zależna od jego sytuacji, w zupełności objawiła się w tym wypadku, zarówno jak i zupełna nicość wszystkich instytucji państwowych, gdy jakiś wypadek niezwykły wymagał ich wtrącenia się.
 Mienszykow w zupełności zagarnął Najwyższą Radę w swoje ręce, i ta posłusznie wypełniała jego wolę. Zdecydowano uważać Piotra Aleksiejewicza za niepełnoletniego do 16 roku życia, a regentem przez ten czas miał być teść jego, chociaż, według prawa, rządzić winna była Rada.