Strona:Edgar Wallace - Wills zbrodniarz.pdf/41

nek był pogodny, a ulice suche. Spojrzała na dłonie swoje. Były pokryte krwią!
 Zbiegła ponownie schodami i zakręciła światło w kurytarzu.
 Na rękawie płaszcza i na chodniku schodów, hen aż w górę, widniały wyraźnie małe krople krwi. Bez namysłu pobiegła do jego drzwi i zapukała.
 Odpowiedział zaraz.
 — Kto tam?
 — To ja, chcę z tobą pomówić!
 — Jestem trochę zmęczony! — oświadczył.
 — Wpuść mnie, proszę! Muszę koniecznie widzieć się z tobą!
 Spróbowała naciskać klamkę, ale drzwi były zaryglowane z zewnątrz. Po chwili łóżko zatrzeszczało, rozebrzmiały kroki, odsunięto rygiel, a przez szybę ponad drzwiami błysło światło.
 Zauważyła, że był niemal ubrany.
 — Co ci się stało w ramię? — spytała.
 Było troskliwie obandażowane.
 — Lekkie skaleczenie! — powiedział. — Rzecz bez znaczenia.