Strona:Edgar Wallace - Wills zbrodniarz.pdf/32

 — Cóż to było?
 Palce objęły bezwiednie przedmiot spoczywający na dnie kieszeni i dobyły go.
 Miała na dłoni, oświetlony jasno elektryczną lampą sufitową lśniący naszyjnik z djamentów
 Przez chwilę czuła, że mały kurytarzyk tańczy jej pod stopami, ale zaraz opanowała się.
 — To był jej naszyjnik.
 Nie ulegało żadnej wątpliwości. Obracała go w rękach drżących.
 W jakiż sposób posiadł go? Skąd wziął?
 Błysła jej w głowie myśl zbyt straszna, by ją mogła śledzić do końca.
 Gilbert włamywaczem? To głupstwo oczywiste! Spróbowała uśmiechnąć się bezskutecznie. Każdej niemal nocy wychodził z domu. Był nawet nieobecny przez wszystkie noce tygodnia, w którym dokonano kradzieży.
 Posłyszawszy kroki na schodach, wetknęła naszyjnik w wycięcie sukni.
 Był to Gilbert. Nie zauważył wyrazu jej twarzy.
 — Gilbercie! — zawołała, a na ton jej głosu nastawił uszy.