Strona:Edgar Wallace - Wills zbrodniarz.pdf/17

 — Czemużto drogi dziadziu? — spytała dziewczyna, nie podnosząc oczu z nad roboty.
 — Jest to z mej strony, zapewne samolubstwem, — powiedział — ale nie chciałbym zostać sam. Oczekuję gościa.
 — Gościa?
 Goście stanowili w domku Nr. 9. przy Paxton — Street w Hortonie taką rzadkość, że cała frekwencja ograniczała się do regularnych, nieuchronnych wizyt, każdego poniedziałku rano, składanych przez poborcę czynszu za mieszkanie.
 — Tak jest... — rzekł dziadek z wahaniem — pamiętasz jeszcze, sądzę, pewnego pana, którego widziałaś niedawno temu?
 — Chyba nie pana Standertona?
 Starzec potrząsnął głową.
 — Nie idzie o pana Standertona, — powiedział — pamiętasz pewnie owego bardzo miłego pana, który ci po wyścigach w Epsom dopomógł wydostać się z tłoku niezmiernego?
 — O tak, pamiętam! — odrzekła.
 — Nazywa się Wallis! — oświadczył dziadek. — Spotkałem go dziś przypadkowo, podczas zakupów w mieście.