Strona:E.L.Bulwer - Ostatnie dni Pompei (1926).djvu/171

 — Co masz powiedzieć, kapłanie Kalenusie?! — zwrócił się pretor doń uroczyście.
 — Moje oczy widziały, jak Arbaces z Egiptu nadał cios morderczy Apaecidesowi! Bogowie, wydarli mnie z głębi lochu, do którego na śmierć głodową mnie wtrącił, abym dał świadectwo prawdzie, którą on chciał zadusić. Ręce Ateńczyka nie są zbrukane krwią — przysięgam!
 I zaraz podniosła się wrzawa głosów:
 — Dlatego lew go nie ruszył. Cud!... cud!
 I śladem rozległ się z ław chóralny okrzyk:
 — Arbaces dla lwa! Arbaces dla lwa!
 A był tak potężny ten krzyk, że biegł z amfiteatru na doliny, góry i bliskie wybrzeża i głuszył szum morza.
 — Oddalić Glauka z areny! — rozkazał pretor.
 Czyjś krzyk radosny wzbił się w powietrze.
 — Ludu, to głos niewidomej Nidji, która cudem dobyła Kalena z grobu i ocaliła Greka z lwich szponów!
 Wzruszony tłum radośnie zaklaskał.
 Pretor kończył:
 — Greka nie wypuszczać aż do wyjaśnienia sprawy. Arbacesie, słyszałeś oskarżenie — czy chcesz na nie teraz odpowiedzieć w obliczu ludu Pompei?
 — Tak, chcę!... Lud Pompei jest mądry i zrozumie, że można kupić świadectwo człowieka chciwego bogactw, jakim jest Kalenus. Pretorze, jestem niewinny.
 — Egipcjaninie! — rzekł pretor, marszcząc brwi — wszelako nie tłomaczysz, czemuś uwięził współtowarzysza, kapłana Izydy?
 — Ponieważ przyszedł do mnie i chciał wymusić połowę majątku, grożąc fałszywem oskarżeniem! — odparł z niejakiem pomieszaniem Arbaces. Uląkłem się potwarzy...