Strona:E.L.Bulwer - Ostatnie dni Pompei (1926).djvu/126

 Rozległy się okrzyki zgrozy:
 — Świetny Glauk mordercą! To nie do wiary.
 Zjawił się centurjon.
 — Kto oskarża tego człowieka o mord?
 — Ja, Arbaces. Sądzę, że ten człowiek popełnił zbrodnię w przystępie szału. Utwierdziłem się w tem przekonaniu, ponieważ nie stawił mi niemal oporu, dał się powalić. Spójrzcie! teraz leży omdlały, nieprzytomny.
 Grek otworzył oczy. Patrzył ze zgrozą na trupa, słuchał, co mówiono dookoła i jął bełkotać.
 — Tak!... ja zabiłem!... Bo Hekate rzuciła mi węża na głowę i śmiechem pobudziła do mordu.
 — Aha! przyznaje się — zawołał ktoś. Nie jest więc szalony.
 — Widziałem go przed godziną, wracającego z uczty u Djomeda. Był zdrów zupełnie — zauważył ktoś inny.
 — Zabójstwo kapłana w pontyfikalnych szatach jest świętokradztwem. Żal mi tego młodzieńca, że popełnił zbrodnię tak ohydną.
 — Do więzienia ze świętokradcą! — ozwały się liczne głosy.
 Naraz głos radosny przemógł wrzawę:
 — To doprawdy szczęśliwie się zdarzyło. Lew na igrzyskach będzie miał swego gladjatora — i to ślicznego!
 Był to głos młodej kobiety, której rozmowę z Medonem przytoczyliśmy wyżej.
 — Prawda! prawda! — przywtórzyło jej kilka głosów.
 Znikała w sercach litość; budził się okrutny instynkt miłośników zapasów cyrkowych: zwierzęcia z człowiekiem.
 — Przynieście nosze. Ręce gminu nie powinny dotykać ciała kapłana Izydy! — rozporządzał się Arbaces.
 W tem z ciżby ludzkiej wysunął się człowiek,