dzeniu zwołanem z twej woli, że go do tej zbrodni namówili, popchnęli, i do niej należeli obywatele, po sprzątnieniu których, co było celem twych knowań, Rzeczpospolita ostać się nie mogła? Nie przestając na tem, żeś zamknął M. Bibula, żeś go chciał zabić, żeś go z konsulatu wyzuł, chciałeś go jeszcze z ojczyzny wypędzić. L. Lukulla, któremuś czynów walecznych niezmiernie zazdrościł, dla tego zapewne że sam od dziecięcia do sławy rycerskiej wzdychałeś[1]; K. Kuriona, stałego nieprzyjaciela wszystkich łotrów, przewodnika rady publicznej, nieustraszonego obrońcę wolności, wraz z synem, ozdobą młodzieży Rzymskiej, gorliwszego o dobro powszechne, niżeli od jego wieku wymagać należało, zgładzić chciałeś[2]. L. Domicyusza, którego świetne zalety raziły, jak się zdaje, oczy Watyniusza., któregoś przez nienawiść do wszystkich dobrych powziętą nienawidził, a jako wzbudzającego o sobie najpiękniejsze nadzieje lękać się zaczął[3]; L. Lentula, sędziego naszego, kapłana Marsa, któremuś przebaczyć nie mógł, że się z twoim Gabiniuszem o konsulat ubiegał, za pomocą świadectwa tegoż Wettiusza pognębić chciałeś. Gdyby Lentulus pokonał był wtenczas tę morową bolączkę i zakałę ojczyzny, w czem mu twoje niegodziwe zabiegi na przeszkodzie stanęły, Rzeczpospolita nie byłaby zwyciężona. Chciałeś nawet wplątać w to samo oskarżenie jego syna i zgubić równie jak ojca. L. Paula, który wtenczas był kwestorem w Macedonii, jakiego męża! jakiego obywatela! który dwóch niegodziwych zdrajców ojczyzny, dwóch domowych nieprzyjaciół, na mocy prawa wypędził,
- ↑ Żartuje tu sobie Cycero z Watyniusza, który później nabył niejakiej sławy rycerskiej w wojnie domowej między Pompejuszcm i Cezarem. Hirtius, de bello Alexandrino, 44–47.
- ↑ K. Skryboniusz kurio był konsulem 76 roku. Obacz o nim Cic. Brutus, 59, 60. Syn jego, naprzód wielki przyjaciel Cycerona, potem za pieniądze kupiony stronnik Cezara, któremu gdy władzę nad wojskiem i rządy Gallii odjęto, zbiegł z Rzymu do niego, i pod jego rozkazami w wojnie domowej walczył, aż nareszcie w bitwie stoczonej z Saburą, wodzem króla Juby, nad rzeką Bagradą roku 49 poległ. Caesar, de bello civili, II, 38–42. Appian, ibidem, II, 5, 7. Dio Cassius, XLI.
- ↑ L. Domicyusz Ahenobarbus, konsul 54 roku, w wojnie domowej walczył na stronie Pompejusza, wzięty przez Cezara w Korfinium i wypuszczony, zginął w ucieczce z pól Farsalskich pod Larissą. Caesar, ibidem, I, 19, III, 97–99. Dio Cassius, XLI.
