Strona:Duch od stepu. Przygrawka do nowej poezji.pdf/63

 Ślepcy jednak w niesromie,
 Wiatry gonią — na wietrze —
 Aż Pan ozwie się w gromie,
 I źrenice im przetrze!
 Z nami święty Duch; — Ducha
 Łaska u nas — na ziemi!
 Lud się kaja i słucha.
 Swięte ziarno się plemi. —
 Mnichu — módl się ty z niemi!
 «Oby w Polsce — twym kraju —
 «Pośród mórz tam — a stepu —
 «Słowiańskiego kwiat szczepu,
 «Wiecznie Panu woń raju
 «Buchał, jako na dobie —
 «Ku wszech światów ozdobie!»

 Boje — znoje — te lackie,
 Och! łez tyle — krwi tyle; —
 Długie smutki tułackie; —
 To się śniło — niemile;...
 Mnichu — pieśnią jak z młodu:
 Uczcij świątki narodu.

 Noc — noc ciemna i cicha.
 W kratowaném okienku —
 Mruga światło u mnicha.
 Głową wsparty na ręku:
 Snać w jakoweś głębinie,
 Żartką myślą przenika:
 O! w duchowej dziedzinie,
 W swej kopalni języka!
 Cud — a czary — gdzie skinie!...
 Tam zdrój błyska żywota;
 Tu i owdzie znów żyła —
 Żyła srebrna, to złota;
 Samorodna znów bryła;
 Różnych kruszczów — och siła!
 Mnich radośniej się miota:
 Skarb to wielki, nietkniony,
 Na ołtarze — korony!
 Pochylone znów skronie.
 Słychać — pisze — coś słowy,
 Latopisiec surowy,
 A chodzący w zakonie,