Strona:Duch od stepu. Przygrawka do nowej poezji.pdf/64

 Nad swą księgą przy stole,
 Wciąż w zapale pobożnym,
 Karci bezrząd, swawole;
 Zbija rogi wielmożnym,
 Prawdą w oczy im kole.
 Czasem żywiej się rzuca —
 Snać się wzdryga na waśnie:
 Pogrzmiewają coś — płuca,
 Złość — to wiedzie na jaśnię.
 Lampa — lampa już gaśnie.

 V.
 Och! snów — rojeń — bez liku —
 Jak opadłych tu liści:
 Pieśni — boży senniku!
 Co — mi z nich się uiści?
 Będzież — w mojej jesieni —
 Niźli w lecie, zieleniej?
 Serce w łonie radośnie,
 Puka — kuka — zozula;
 Chyba ma się ku wiosnie —
 Że tak mi się rozczula?
 Co mi wróży? co grucha?
 Żebyż złowić do ucha!...
 Bracio moja — co chcecie?
 Marzę sobie po świecie,
 Bujam po tym obszarze:
 Duch — więc bujam i marzę —
 Aż wypełni się próba!...
 Człowiek ziemi tej chluba,
 Celne bożych rąk dzieło,
 Nim się złe w nim poczęło
 Swiecił w szacie Cheruba.
 Po swej próbie — na nowo,
 Wdzieje szatę godową...
 Tą nadzieją ja dumny —
 Puch — skrzydlatej mej dumy —
 Gonię — łowię jej szumy,
 Na węzgłowie do trumny!
 Na niém smaczno i mile,
 Snić się będzie w mogile.

 Wieczor — Kończy się praca.
 Pan oblicza się z kmieciem;