Strona:Duch od stepu. Przygrawka do nowej poezji.pdf/62

 A z wieżycy klasztoru,
 Jęk po jęku — dzwon — w pysze —
 Wieść roznosi nieszporu.
 Głowa moja wciąż młoda,
 Po dawnemu się żarzy.
 Och! a siwa w pas — broda —
 Marszczki w czole i twarzy.
 Włosiennica się ciału,
 Przypomina po cichu.
 Dzwon — gdzieś głuchnie pomału.
 Spiesz — pośpieszaj no mnichu!

 Pan przytomny w świątyni.
 Hymn się wzbija ograny;
 Bracia moja pustyni,
 Krew gorąca Rusini,
 Chwalą Pana nad Pany!
 Serca — usta — drżą w hymnie:
 Tak mi błogo — na chwili;
 Jakbym świętych czuł przy mnie,
 Jakby z nieba zstąpili,
 Pańscy — Paweł, Bazyli.
 Kazalnica tam woła:
 Spiesz się mnichu! o — spieszę,
 Cieszyć wierną tę rzeszę.
 Błogosławię do koła.
 Rozerwańców Kościoła,
 Pod nogami już mieszę.
 Carogrodzka waśń pusta,
 Którą pycha zaciekła
 Wybluźniła przez usta,
 A Cezarów rozpusta,
 Podsycała dla piekła:
 Pusta waśń ta minęła;
 Jako przędza pająka,
 Gdzieś na wiatrach się błąka.
 Ale wskrześcy są dzieła;
 Szatan hufce prowadzi:
 Potępieńcy niekarni!
 Oto zburzyćby radzi,
 Spokój Pańskiej owczarni.
 Kościół stoi widomie,
 Na opoce — na Pietrze!