Strona:Duch od stepu. Przygrawka do nowej poezji.pdf/61

 Kornie chylą się głowy:
 Bojan — dzwoni coś — nowy!
 Łowię dźwięki do ucha;
 Cudotworną tę rosę,
 Na mogiły gdzieś niosę.
 Wstaję z martwych plemiona,
 Stąd, i z owąd, i tłumnie,
 Poklaskują och ku mnie!
 Ziemia oto rodzona,
 Występuje do syna!
 Och — i moja drużyna,
 Tuli mi się do łona!
 Och, i moja jedyna..,
 Czołem przed nią, w pokorze,
 Łzami niebo otworzę;
 Czary — czary — jej oczy,
 Przewodniczki me zorze:
 Bracio — jużem ochoczy!
 Drum — drum — torban mój drumka...
 Komuż dumka? lub szumka?

 IV.
 Snów — urojeń bez liku —
 Jak opadłych tu liści:
 Pieśni — boży senniku!
 Co mi z nich się uiści?
 Będzież — w mojej jesieni —
 Niźli w lecie, zieleniej?
 Toż co w życiu kochałem;
 Com pożądał lat wiele,
 Z tak płomiennym zapałem:
 Ma mi zamrzeć w popiele?
 Niech się święci Pan nieba!
 Toż pożegnać się trzeba,
 I z miłością? i chwałą?...
 Bądźcie zdrowe — me dziwy!
 Bylem widział tu żywy,
 Polskę wolną i całą!

 Bracia — duch moj w zamieci,
 Znowu leci — gdzieś leci!
 Jestem kędyś — śród boru:
 Takie lube zacisze;
 Tak roskosznie pierś dysze,