Strona:Duch od stepu. Przygrawka do nowej poezji.pdf/60

 Co słońcami wskróś gorą;
 To kraj jego podbity
 Modlitwami, pokorą.
 Tajemnice — a czary,
 I miłości i wiary,
 Które mądrość jałowa
 Choć się sili — nie ima;
 On, piastuje oczyma,
 Pod swém sercem je chowa.
 Posłuchajcie-no pieśni!
 Mocarz, mocarz na tronie!
 Co się duszy tej nie śni?
 Póki gości Bóg w łonie!
 Póki mokre powieki!
 Wieszcz po Bogu — Bóg w sobie!
 Twórca w swoim sposobie!
 Guślar-gęślarz na wieki!

 Bracio moja — co chcecie?
 Niewsmak dzisia na świecie:
 Jednak z pieśnią sam na sam
 I ja miewam narowy!
 Brat-koń oto stepowy,
 Niepohasa — jak hasam:
 Wiatry w nogach się plączą,
 Posuwiście — i rączo
 Pędzę lekki — wesoły.
 Patrzę w słońce — aż łzawo.
 Myśli moje sokoły,
 Biją w lewo — i w prawo.
 Witaj Sawo! Motławo!
 Krążę między otchłanią:
 Mgłę rozgarniam nadziemną.
 Polska moja — przedemną,
 Sercem padam się za nią!
 Bohatéry hetmanią:
 Najezdników precz płoszą.
 Dycham — rajską roskoszą!
 Och! oklaski godowe;
 Uczęstniki uciechy,
 Krewne Serby i Czechy,
 Czczą słowiańską królowę.
 Pieśń ku niebu wybucha,