Strona:Duch od stepu. Przygrawka do nowej poezji.pdf/59

 Bracia moi — co chcecie?
 Mdło mi dzisia na świecie;
 Mrowie zbiega oblicze;
 Zmora piersi me gniecie;
 Że trzech oto nie zliczę:
 Niby bielmo na wzroku!...
 Więc sumuję na boku
 Tulę smutek — i płaczę!
 Bo jak pisklę sokole
 Tam na żerdzi — to kracze —
 Ale wyjdźmy-no w pole!
 Niech wiatr pocznie poświsty!
 Step zapachnie ojczysty!
 Nuta ozwie się w dumie,
 Obaczymy w tym szumie!...

 Bracia! znacież Bojana?
 Dziw omroczny, — wieść stara,
 Jarych moich snów mara,
 A słowiańska, kochana:
 Bojan, zmierzchłych stóleci,
 Oho! leci — już leci!
 Wieszcz ten, — niby wcielona
 Prawda Boża, — w polocie
 Jak kometa z ogona,
 Trzęsie w koło gwiazd krocie;
 Miesi wiatry pod stopy
 Skrzydły bije w nieb stropy.
 Gdzie po drodze zapuka,
 Wszystko na głos odpowie:
 Starosławni ojcowie,
 Z mogił wstają do wnuka.
 Skinie, — ptastwo niech wtórzy!
 Przyhukuje — niech ziemia!
 Głos pokoju — to burzy, —
 Wyprowadza — oniemia:
 Każe jęczeć — i jęczą.
 Niech się naprze za tęczą;
 Każdy śliczny wnet prążek,
 W koło ręki obwinie:
 Dla kochanki — siedm wstążek!
 Bogacz, w swojej dziedzinie!
 Owe jasne błękity,