Strona:Duch od stepu. Przygrawka do nowej poezji.pdf/58

 Rok umykał po roku;
 Aż step hukał roznośnie:
 Ani siodła, ni wozu,
 Ani znały obozu,
 Źrebce szły mi w zawody.

 Nudne, insze dziś czasy!
 Kwiat ów bujnej urody,
 Pełen woni i krasy,
 Zronił listki na wody:
 Lecąż — lecą po wodach!...
 I uczęstnik na godach,
 Mój najmilszy — jedyny,
 Co od cichej Taśminy,
 Jak skowronek — głos w głosie,
 Dzwonił w górę po rosie,
 Dzisia ze mną ku burzy,
 Sercem sercu nie wtórzy!...
 O! nikogo nie winię,
 Ni ku sobie tu nęcę:
 W szarej oto godzinie,
 Jak za nutą w piosence,
 Roję — co się nawinie!
 Opadają już ręce.
 Jakoś widok zamglony!
 I ponurość okola
 Cudze — dzikie te strony.
 Sępne niebo i pola!
 Jednak będzie — coś będzie
 Jakaś drżączka sokola,
 Napastuje mię wszędzie.
 Co ten wróży niepokój?
 Będąż burze? lub łowy?
 Pieśni — bój mi prorokuj!
 Wnet ja sokół stepowy
 Na ramieniu hetmana,
 Pójrzę szerzej — w około:
 Grzmiącą piersią Bojana.
 Och! — z pod serca — wesoło —
 Jako surma miedziana,
 Przez orężne pokosy,
 Huknę — Ura! w niebiosy.