Strona:Duch od stepu. Przygrawka do nowej poezji.pdf/56

 Twe to słowo — i nuta!
 Ów dla mędrka świat baśni,
 Żyje w sercu — o! tutaj —
 Tu — na jawie — na jaśni!

 O! na jaśni, na jawie,
 Usty polskich dziś synów,
 Pieśń zwiastuje łaskawie —
 Coś — o cudach — o sławie —
 Jakiś — niby sen — czynów!
 Pogrążeńcy otchłani,
 Łzy powszednim ich chlebem,
 Tacy wątli, znękani,
 A ku niebu — pod niebem,
 Jak pokutne Anioły,
 Hymn śpiewają wesoły, —
 Hymn przeczysty... jak rosa —
 Którą leją niebiosa,
 Zdala skrami połyska,
 I tęczuje się z bliska:
 Hymnu tego — z ich duszy —
 Grzmot światowy nie zgłuszy.
 Pieśni — serc tu królowo,
 Gościu mego dziś łona!
 Tak pieściwie, duchowo,
 W swe mnie tulisz ramiona;
 Że od nieba aż słowo,
 Ja lepianka olśniona,
 Czuję — wielbię — w mém ciele,
 Niby Boga w Kościele, —
 Chromy oto u wody —
 Cudownego tu źródła,
 Odpasuję me szczudła,
 By gdzieś lecieć na gody.

 Pan — śród ziemskiej świątyni,
 Tajemnicę swą czyni,
 Służba — cześć się poczyna:
 Pieśń sprawuje organy.
 Hymn lechicki ograny;
 I lechicka rodzina,
 Bije czoły, kolany.
 Pełna duchów świątynia.
 Na około przeczyści,