Strona:Duch od stepu. Przygrawka do nowej poezji.pdf/54

 Swiaty — złote naczynia,
 Które dzierżą przeczyści,
 Na około woń zioną.
 Pod gwiaździstą zasłoną,
 Tajemnica się iści. —
 Wieczność księga. Od księgi,
 Czas się bujnie strumieni;
 Niezliczonych słońc kręgi,
 Zwija niby na wstęgi:
 Co w kręg cieni — przycieni?
 Doby, lata, stólecia,
 W niezmierzonej rozstrzeni.
 Jako listki od kwiecia;
 Co w nich krasy lub woni,
 Dotykalne — na dłoni.
 Palec — palec och! Boski —
 Owej księgi wskazówka!
 Jąkam jakieś tam zgłoski:
 Domniemywam się słówka...

 Człowiek — światów tych chluba;
 Czelne Bożych rąk dzieło;
 Nim się złe w nim poczęło,
 Swiecił w szacie Cheruba.
 Teraz próba — o próba!
 Z Panem oto w rozterce;
 Z głową rozwiódł już serce;
 Jedność rozprzągł na dwoje:
 Roi rzeczy nielada —
 Niesłychane podboje!
 Grzesznaż — grzeszna gromada,
 Na otchłaniach — w omroce,
 Swe lepianki druzgoce...
 Pan jak władał tak włada!
 Spadłaż gwiazdka gdzie jedna?
 Cóż niesiecie z bezedna?
 Owoc lichy — rozwiewny!...
 Pan wszelako niegniewny,
 Krnąbrnych duchów bezprawia,
 Objawieniem poprawia.
 O szaloneż to gody!
 Rozpustujem szermierze.
 Smierć, jak rybak u wody —