Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/306

podanie o rehabilitację złożone na imię Prezydenta Rzeczypospolitej.
 Murek machnął ręką:
 — Ach, to?... Dawne dzieje.
 — Otóż, przycisnąłem go i obiecał solennie, że sprawdzi, jak się rzecz przedstawia i da mi znać. Jeżeli zatem mógłby pan poczekać z wyjazdem... kilka dni. Tembardziej, że i dziecko wolałbym jeszcze jakiś czas mieć na oku. Takie, przed terminem urodzone dzieci wymagają szczególnie pieczołowitej opieki. Pan zaś, jako samotny, musiałby powierzyć opiekę osobom obcym.
 — Dobrze — zgodził się Murek.
 — Wstąpimy do nas? — zaproponował Lipczyński. — Zobaczy pan Franka.
 — Wstąpię. Tembardziej, że chciałbym zabrać tę kopertę, którą pan był łaskaw wziąć na przechowanie.
 Niemowlę było brzydkie podawnemu, lecz nie tak czerwone. Pani Lipczyńska utrzymywała, że jest śliczne i zmartwiła się wiadomością, że Murek chce je zabrać. Zaczęła go przekonywać i namawiać, lecz nie zgodził się. Zapowiedział w końcu, że jeszcze się namyśli. W istocie, pragnął przed decyzją rozmówić się z Tunką.
 Narazie zabrał depozyt i wrócił do Medany.
 — Dam mu to i niech robi, co chce — myślał, idąc do Czabana.
 Zastał go w gabinecie, użerającego się z delegacją pracowników o zaległe pensje.
 — Niech panowie zostawią nas samych — powiedział stanowczym tonem. — Przypuszczam, że wkrótce będziemy mogli wypłacić zaległości.
 Gdy wyszli, sprawdził, czy nikt nie może podsłuchiwać, pozamykał drzwi na klucz, i położył przed Czabanem kopertę.
 — Co to jest? — zapytał Czaban.