Strona:De Segur - Gospoda pod Aniołem Stróżem.djvu/124

terne spojrzenie. Domyśliła się więc, że zamyśla o nowym jakimś żarcie, ale nie miała o tem pojęcia, co rzeczywiście generał sobie uplanował.
 Pod koniec obiadu generał z bolesnem westchnieniem odezwał się do Elfy:
 — Jutro będzie dla ciebie dzień smutny, moje biedne dziecię.
 — Dla czego? zapytała Elfy nieco przestraszona.
 — Ponieważ jutro odjeżdżamy oba, ja i Moutier.
 — Jutro więc? zawołała wylękła bardzo. Dla czegoż tak nagle?
 — Po złożeniu koniecznych w sądzie zeznań, moje drogie dziecko, nic nas tu już nie zatrzyma i powinniśmy natychmiast rozpocząć leczenie się.
 — Więc sama, dobrowolnie, przyspieszyłam ten wyjazd, rzekła do siebie Elfy.
 — Należy przecie raz już rozpocząć tę kuracyę, mówił generał. Im prędzej pojedziemy, tem prędzej wrócimy; tem bliższy będzie wasz dzień połączenia się. Zawsze więc zyskacie na tem oboje.
 — Prawda... lecz...
 — Lecz... dokończył generał. Być może, że zechcesz nam towarzyszyć, aby mię pielęgnować. Już nawet porozumieliśmy się i jestem gotów cię zabrać ze sobą.
 — Jakiż to znowu projekt? zawołała wesoło Elfy. Pan masz zawsze takie plany... plany...