Strona:De Segur - Gospoda pod Aniołem Stróżem.djvu/116

nie zmusi mnie do powrotu i do wyrzeczenia choćby jednego wyrazu o tem łotrze.
 — Milcz pan i oddal się ztąd.
 — Dobrze, odchodzę, odrzekł generał, ale pan sam wkrótce pożałujesz tego, gdy się w bardzo niewygodnem znajdziesz położeniu.
 Poczem włożył kapelusz i skierował się ku drzwiom. W tej chwili wszedł Moutier, usunął mu się z uszanowaniem, czyniąc zwykłe honory wojskowe dodając: Przepraszam pana, panie generale. Ten ostatni jednak wyszedł nie wyrzekłszy ani słowa.
 Sędzia zdumiony zapytał:
 — Kto pan jesteś?
 — Jestem Moutier, główny świadek w tej sprawie, panie sędzio; jestem właśnie tym, który strzałem z pistoletu zranił w nogę złoczyńcę, jego spólnika obalił pięścią na ziemię, a żonę Bourniera poczęstował należycie kułakiem.
 — Miarkuj się pan w wyrażeniach, rzekł znowu sędzia... nie wiem w rzeczywistości jak pan możesz... Ale, ale, któż to jest ten gruby jegomość?
 — To jenerał Durakin, mój jeniec wojenny, którego ... teraz muszę sobie psuć głowę nad tem, jak nazwać tych... ale tak jest, są oni złoczyńcami i łotrami. Otóż te łotry chciały zabić generała, gdyby nie to, że przybiegłem mu prawie cudem z pomocą ...
 — Co? ten pan jest generałem. Biegnijże pan