Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/221

z krwi, ciało z ciała, duch z ducha, światło ze światła. Czy jeszcze się boisz czego śmiertelniku?
 — Nie boję się już niczego na ziemi! — odpowiedział Julian od stóp do głowy krwią pokryty. — Jestem jako On!
 — Przyjmij zatem wieniec radosny — rzekł Maksym, nakładając końcem miecza wieniec z akantu na głowę Juliana.
 — Słońce samo jest wieńcem moim — odpowiedział Julian i, zrzuciwszy wieniec na ziemię, powtórzył:
 — Słońce samo jest wieńcem moim!
 Podeptał akanty i, wznosząc ręce ku niebu, zawołał po raz trzeci:
 — Teraz i aż do śmierci Słońce samo jest wieńcem moim!
 Misteryum było spełnione. Maksym ucałował wtajemniczonego, a na ustach starca przemknął znowu uśmiech zagadkowy.
 Gdy przechodzili leśną drogą z powrotem, cesarz zwrócił się do czarownika:
 — Maksymie, zdaje mi się chwilami, że ty ukrywasz przede mną rzecz główną...
 I zwrócił ku starcowi twarz bladą, z której według zwyczaju nie otarł śladów krwi świętej.
 — Cóż więc chcesz wiedzieć, Julianie?
 — Co się stanie ze mną?
 — Zwyciężysz.
 — A Konstancyusz?
 — Konstancyusza już niema.
 — Co mówisz?
 — Zaczekaj! Słońce oświetli twą chwałę!
 Julian nie śmiał o więcej pytać. W milczeniu doszli obaj do obozu. W namiocie Juliana oczekiwał go-