§. 8. W Volapüku znajdujemy dwie liczby: pojedynczą (singularis, mnogą (pluralis). L. mn. urabia się za dodaniem litery „s“ fat ojciec, fats ojcowie. Odmiana rzeczowników ma 4 przypadki formujące się za dodaniem końcówek a, e, i.
| Nominativus: | fat ojciec | mot matka |
| Genitivus: | fata ojca | mota matki |
| Dativus: | fate ojcu | mote matce |
| Accusativus: | fati ojca | moti matkę |
§. 9. tworzy się za dodaniem s do liczby pojedynczej:
| Nominativus: | fats ojcowie | mots matki |
| Genitivus: | fatas ojców | motas matkek |
| Dativus: | fates ojcom | motes matkom |
| Accusativus: | fatis ojców | motis matek |
Przy tytule albo przy nawoływaniu jak również w listach odpowiada litera ö położona przed główny rzeczownik, łacińskiemu vocativus. O mój panie! O söl obik! O najdroższy przyjacielu! O flen divikün!
§. 10. Gdy rzeczownik ma być zdrobniały, dodaje się zgłoskę il po rzeczowniku — vom kobieta (femme), vomil kobietka (petite femme), lol róża (rose) lolil różyczka (petite rose).
§. 11. Jeżeli zaś mamy wyrazić umniejszenie lub pogorszenie osoby lub rzeczy, to urabiamy dodając przed rzeczowniki zgłoskę lu.
| fel rola | lufel rola nieuprawna, odłogiem leżąca. |
| söl pan | jusöl fircyk. |
§. 12. Przeciwnie zaś, chcąc stopniować rzeczownik (nadać mu większego znaczenia) dajemy przyrostek le.
| masel majster | lemasel mistrz |
| söl pan | lesöl sułtan |
