Strona:Conan-Doyle - Przygody brygadjera Gerarda.pdf/18

na kupa ludzi. Rozumiem daleko lepiej po włosku, niż mówić umiem, to też pojąłem doskonale, o czem mówią.
 — Przecie go nie zabiłeś, Matteo?
 — A cóżby to szkodziło, gdybym był tak uczynił?
 — Na Boga, byłbyś musiał odpowiadać za to przed trybunałem!
 — Przecież chcą go zabić, prawda?
 — To prawda, ale przecież nie jest naszą rzeczą psuć komuś interes!
 — Bądźcie spokojni, żyje. Umarli nie gryzą, a ja poczułem doskonale jego zębiska na mojej ręce, gdy mu zarzucałem worek na głowę.
 — Ależ on leży bardzo spokojnie.
 — Otwórzcie worek, to się najlepiej przekonacie, czy jeszcze żyje.
 Rozluźniono sznur i zdjęto ze mnie worek. Leżałem z zamkniętemi oczyma nieruchomo na ziemi.
 — Dla Boga, Matteo, skręciłeś mu kark!
 — Ale gdzie tam! Omdlał tylko. Lepiej dla niego, gdy już nie wróci do przytomności.
 Czułem, że się ktoś dobiera do mnie.
 — Matteo ma słuszność — odezwał się jakiś głos. — Serce wali mu jak młotem. Dajcie mu spokój, zaraz przyjdzie do siebie.
 Przeczekałem jeszcze chwilę, a potem odważyłem się unieść powieki.
 Z początku nie mogłem widzieć nic, gdyż za długo pozostawałem w ciemnościach, a w obecnem miejscu mego pobytu było też dość ciemno. Wkrótce jednak przekonałem się, iż miałem nad sobą jakieś sklepienie, przyozdobione wyobrażeniami bogów i bogiń.
 Nie mogła to być więc jaskinia łotrów, zawleczono mnie raczej do jakichś podziemi weneckiego pałacu.