Strona:Bruno Winawer - Dług honorowy.pdf/86

tuje. Ja muszę jechać — tam... Pan wie? Ta śmieszna sprawa honorowa... Pamięta pan?
 — Pamiętam. Tubka?
 — Tubka.
 Kozdrajski zasępił się jeszcze bardziej. Zdjął zielony kapelusz welurowy, otarł czoło chustką wybitnie fioletową, podparł ramieniem drucianą szafkę, która zawierała jakieś groźne obwieszczenia urzędowe i wisiała dość chwiejnie na murze ratusza, obok wielkiej bramy wjazdowej.
 — Paszport już pan ma?
 — Nie. Ale właśnie idę „do nich“ — rzekł butnie i zawadjacko Mec.
 — Jakto? Tak sobie pan idzie bez niczego? bez protekcji? bez znajomości? Po paszport?
 — Tak idę. Po paszport. Sam. Co „oni“ mi mogą zrobić? Mam prawo.
 — Ano wszystkiego najlepszego... Może pan jeszcze kiedy wróci... Popracujemy nad uprzemysłowieniem kraju, nad nowemi źródłami energji... Zagramy w szachy... Dowidzenia...
 — Dowidzenia, panie Józefie. Dziękuję... Nie wiem, czy mogę przyjąć ten „jurgielt“ od Husiatyńskiego?
 — Jaki jurgielt? — zdziwił się Kozdrajski.